Totalt antall sidevisninger

søndag 20. mai 2012

Guten som måtte gå baklengs heimatt

Førr to uke sia deltok jeg i et flott ettermiddagskurs om det å skrive eventyr, ilag med mine venna i Vesterålen Litteraturlag. Ho Kine Hellebust va en herlig og dyktig inspirator.
I kveld blei æ så inspirert av min venn og kollega Gard Lehne Borch Michalsen at æ laga et eventyr, dedikert til ham. Og slik ble det :

Det var ein gong en gut som heite Gard. Guten var blid som ei sol. Og rett som det var lytta han på ein sang og nynna med. 


Ein kveld han satt heime og såg fotballkamp, hendte det noko. Gard var glad i å tala, og det gjorde han både ofte og hurtig. Han var så god på å ordlegge seg at det var nesten ingen som kunne målbinde ham. 
Denne kvelden vart han så stor i kjeften  på Facebook at han kom til å inngå eit usedvanleg veddemål.
Hvis Manchester City vinn den engelske serien, sver eg på at eg skal gå baklengst frå Sigerfjord til fuglekassa ved barndomsheimen min i Bjørnskinn.
Tida gjekk, uker og måneder blei til eit år. Gard gjekk og bar eit lønleg håp om at venane hadde gløymt ka han hadde skrivi. Så kom den viktige dagen, med den viktige kampen. Han satt benka foran tvapparatet sit.  Det blei en uforglemmelig og grusom aften. Manchester City vann, og Gard gret nesten. Han gikk hastig ned til eit naust og stanga hovudet i eine veggen. Nei, nei og atter nei. Kva skulle han no gjere!

Du skulle jo gå baklengs fra Sigerfjord til Bjørnskinn, eg har høyrd at du twitra det i fjor, ropte ein snodig kar med sydvest som titta ut av naustdøra.
Og den gode Gard, var kjent for å holde ord. Så han skreiv det like godt med det same, via mobiltelefonen sin. Han skreiv både på Twitter og Facebook.
”Eg har tapt veddemålet, og må gå baklengs heim til Bjørnskinn. Det er seks mil, men eg skal gjera det”.
Mannen med sydvesten skoggelo. Ho ho ho ho. Ho ho ho ho.
Det kommer du aldri til å klare, ropte han hånlig.

Den godeste Gard beit tenna saman, knytte skolissane og trakk en refleksvest over hovudet. Ute blåste maivinden meir enn friskt, og han kjente han heller skulle ha gått rolig på stien. Og idet han gjekk ut stuedøra, syntes han at han kunne høyre en gjøk som sa koko.
Jaja, det får så være, tenkte Gard. Eg veit eg er koko. Men her må eg bare gå, gå og gå.
Og han gjekk. Mil etter mil. Han visste det var langt å gå. I hovodet så han for seg et badekar med masse varmt vann og skum der heime i gamalhuset i Bjørnskinn. Han skulle dit. 
Eg er visst litt galen, tenkte han. Men det er lengselen som drivar meg. Mot et lys som du kan se, og ikkje eg.

Regn, vind og snø piska mot andletet hans. Han kjende seg kald, men stålsatte seg. Den kraftige medvinden gjorde så han nesten fløy bortetter dei humpate vegane dei første mila.
No skulle det ha vøri godt med ei skute som kunne gå like godt til lands som til vanns. Ja, og i lufta med, tenkte han. Men så kom han i hog at han jo tross alt hadde lova å gå.

Med eit kom ein rev med med gnagsårplaster løpande forbi.
- Eg har gått baklengs langt, og lenger enn langt. Eg er trøtt, og eg treng kvile. Kan I låne meg hus i natt, sa reven. 
- Ja, det kan eg. Men bare hvis du slår fylje med meg. Du kan du få sove i lag med meg i Bjørnskinn, sa Gard, som begynte å hive etter pusten.
Reven hadde øvd, og sprang mykje fortere baklengs enn Gard. Plutselig var han vekk.
Men med eit dukka det opp en mann i ein bil som vifta med et Gullbrød.
-       Kan eg freista deg, ropte han gjennom bilvindauget.
-       Ja, det får bære eller briste, lavkarbo er det ikkje, men eg vil gjerne ha ein smak, svarte Gard. Og mannen rekte ham en bit.

Med det same han set tennene i den, var det som om alle smertene i føttene forsvann og vannblemmene tørka inn.  Han gikk så fort baklengst bortetter vegane at han knapt var synlig for folk, verken i Forfjorden eller Buksnesfjorden. Dei såg bare et par joggesko som fauk som ei pil bortetter.
Og før han visste ordet av det satt han i badekaret heime i Bjørnskinn. 
Han gnidde såpe fra Alveland ut av augane, og tenkte: Eg klarte det. Eg klarte å gå baklengs hematt. La meg sjå karen som kan gjere dette etter meg.

Snipp snapp snute, så var eventyret ute.  
Skrevet av Marianne Lovise Strand 19. mai klokka 22.30

Her kan dere se Gard i baklengs gange på veien fra Sigerfjord i Sortland mot Bjørnskinn i Andøy, en strekning på 6 mil. Det har ført til stort engasjement og mange medieoppslag. Vel fortjent. I skrivende stund er det et par timer til han ventes å ankomme sitt barndomshjem i Bjørnskinn. Vi heier ! 
Og hva tenker du nå ? Er du inspirert ? Til å gjøre noe, til å gå litt lenger enn du tenkte ? Til å ta det første lille skrittet mot ditt mål, uansett hva det er ? Hver og en må finne sin vei, baklengs eller att fram, opp på et fjell eller ved å dykke ned i havet. 





1 kommentar:

Unknown sa...

Tjihi! Fantastisk skrevet, og stakkars Gard! Men han fullførte er det meg twitret?

Klem (du er forresten nevnt her: http://rutheart.blogspot.com/2012/05/flamingo.html) og good helg:-)